کتاب «ماسک کاغذی» جلد چهارم از مجموع داستان‌های پویان است که به موضوع مقابله با مسخره شدن می‌پردازد.
امید همکلاسی پویان عادت زشتی دارد که دوستانش را با اسم‌های نامناسب صدا می‌زند و برای هر کدامشان شعرهایی مسخره می‌سازد که زنگ‌های تفریح همهٔ بچه‌های کلاس با هم بخوانند و بخندند. پویان از این که امید برایش شعر ساخته و او را موشان صدا می‌زند و مسخره می‌کند خیلی ناراحت است اما کاری از دستش برنمی‌آید جز این که هر وقت عصبانی می‌شود پایش را بکوبد زمین و داد بکشد یا بزند زیر گریه.
بچه‌های دیگر هم یا عصبانی می‌شوند یا به تلافی کار امید بقیه را مسخره می‌کنند به جز سهیل که وقتی امید برایش شعر می‌سازد و بچه‌ها مسخره‌اش می‌کنند، فکر تازه‌ای به سرش می‌زند، از همان فکرهای بکری که بقیهٔ بچه‌ها افسوس می‌خورند چرا تا الان به فکر خودشان نرسیده.
مجموعه داستان‌های پویان برای گروه سنی ب تألیف شده و به قصه‌های پویان پسر هشت ساله‌ای می‌پردازد که، کم کم مهارت‌هایی مثل: شناخت نقاط ضعف و قوت، مهارت حل مساله و کارگروهی، مهارت جرات‌ورزی و مهارت مقابله با مسخره شدن را یاد می‌گیرد. «کی همه چی را بلده؟»، «همکاری در یک روز شیری»، «ایست زورگویی ممنوع» و «ماسک کاغذی» چهار عنوان این مجموعه است.
گزیده‌هایی از کتاب
«موشان موشان موشان کله‌اش خورده به کوشان». من هر وقت بچه‌ها دست می‌زدند و برایم از این شعرهای مسخره می‌خواندند ناراحت می‌شدم اما هر چقدر پا می‌کوبیدم روی زمین هیچ فایده‌ای نداشت. انگار هیچ کس من را نمی‌دید. ولی سهند وقتی برایش شعر:
«میمون ِ زشت دم‌دراز رفته بخره یه دونه غاز» را می‌خواندند به جای این که مثل من پایش را بکوبد زمین یا مثل اشکان داد بکشد، فقط می‌گفت: «من نه میمونم، نه زشتم، نه دم دراز». بعدش امید می‌رفت سراغ بچه‌ای دیگر و برایش شعر می‌خواند...
اعترافات یک دوست خیالی